XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
AITOR - Inoiz entzun nion nik, oraintxe gogoratzen naizenez, nere amona zenari, itxas-egalean ibilten zaretela urarekon jolaska ta zeuron ille-mataza ederrak orraztu ta orraztu.
- Egie ote dut hori?.
BERBIZNE - Bai, gazte! Emeak gara, ta ba dakizu emakumezkoen oiturak; ardura haundia dugu zeregin batzuetan, dotore jantzi ta ilea orraztu; horixe duzu gure egitekorik bereziena, ta gero gerokoak.
- Inoizkoren baten bidali izan ditugu gazteak herriz herri, orrazi bila.
AITOR - Ongileak
- Nolako on-egiteka bizi zarete?.
BERBIZNE - Diozun bezalaxe duzu: on-egileak gara; geure artean eta kanpora irtetzen dugunean.
- Ona: gauez
- Berdin: umetxo bat bere seaskan lorik egin ezinik baldin badago, guk ixten ditugu haren begiak gantzugailuz igurtziz bere ninitxoak: loak artzen du bertatik.
- Eta gurasoen lasaitasuna!.
AITOR - Ongi egina beti eder!.
- Nola duzu izena nere amari esan diezaiodan? Poztuko litzakit ama holako gauzak jakitean.
BERBIZNE -
- Leno
- Nere aizpak lagunduta, erdi hilik, atera ninduten mamu gaiztoaren atzapar artetik.
- Arpera jaso ta berriz bizirik agertu nintzalako, Berbizne deitzen asi zitzaizkidan.
- Arrezkero olaxe deitzen naute.
AITOR - Nolako estualdiak izan ohi ditugun, ez?.
BERBIZNE - Orain, nik nere izenaren berri eman dizudanez gero, zuk ere mesede bat egin behar didazu.
- Ba dakizu zuk, jakin ere, gu hor goian bizi garala Serante mendi loratsu horren gerri inguruan; hortxe daukagu geure bizilekua; asko gara, eun bat, eta janaria behar izaten dugu.
- Sarritan ez daukagu nahi aina.
AITOR - Eta, zer nahi zenuke?.
BERBIZNE - Zuk astotxoan daramazkizun lau sardina saskiak guri ematea.
- Guk gaurkoz behintzat gosea arindu dezagun.
AITOR - Zure gogoa ez dakit, ba, bete nezakenik.
- Ni amak bidali nau sardina saltzen; behartsuak gara geu ere (...).